jueves, 2 de octubre de 2008

:Youtube kills the T.V. stars


No sé si, como dijo Nietzsche, la ignorancia otorga la felicidad, pero lo que tengo claro es que demasiada información está causando estragos en mis mermadas reservas de nostalgia. Si por “información” entendemos, claro está, las reposiciones televisivas a deshora, los blogs sobre series de antaño o, la madre de todos los desmadres: Youtube. Lo que en un principio parecía la bicoca para cualquier teleadicto con un mínimo de memoria histórica, ha acabado por convertirse, al menos para un servidor, en un jarro de agua fría emocional. Tenía que haberlo supuesto: las recientes reposiciones destrempantes y desmitificadoras de El Equipo-A, El Coche Fantástico, McGiver, V, El Gran Héroe Americano y un largo etcétera, ya deberían habernos bajado de nuestra burra de un bofetón: la ficción televisiva no va a peor, queridos compañeros generacionales, porque tal presupuesto es imposible una vez se ha tocado fondo. No nos engañemos: hemos perdido años y dioptrías a base de ramplonería y mínimo común denominador, a base de efectos especiales de cartón piedra y argumentos de vergüenza ajena que, en muchos casos, plagiaban películas de éxito que tampoco eran gran cosa.
Somos la Generación Perdida entre las “míticas series inglesas” y Los Soprano, habitantes de ese erial catódico que ocupó los años 80 y buena parte de los 90. Afortunadamente, cualquier tiempo pasado ya pasó.
Y todo esto por: mi último descubrimiento / fustigamiento. Rebuscando por la internet me he dado de bruces con Whiz Kids (parece ser que traducido como La pandilla de la computadora o Los chicos computarizados en los países de habla hispana; y como la muy genérica y desconcertante Xente Maravillosa para nosotros los gallegos), serie de culto personal que la mayoría de mis congéneres, afortunados ellos, han olvidado como si su pase por la parrilla televisiva no hubiese sido más que un sueño de sobremesa de un servidor. Pues no: la serie existió. Brevemente, eso sí, apenas una temporada, 18 míseros episodios que en mi memoria (que lo masifica todo cual casa de Gran Hermano) parecieron durar años, acompañándome como guía y fiel compañero durante toda mi infancia. Aquellos “chicos mayores” tan enrollados que resolvían crímenes utilizando una tecnología de última generación que sería la envidia de una NASA, han resultado ser una pandilla de críos repelentes y estereotipados con un Spectrum tuneado. Una copia ramplonísima de Juegos de Guerra, para entendernos. Especialmente sangrante es el caso del protagonista (o lo que mis ablandadas meninges entendían como tal), un gafoso Matthew Laborteaux a medio camino entre Peter Parker y un Juan Manuel de Prada adolescente y estilizado. Terrorífico.
A partir de ahora prefiero apartarme de estas malas compañías y de cualquier cofre de DVDs y aferrarme cual clavo ardiendo a la idea de que algo bueno tuvo que pasarnos. Pero soy humano y me asaltan las dudas y las tentaciones de googlear: ¿No sería un truño Luz de Luna? ¿Sería un coñazo Canción Triste de Hill Street? ¿Alguien se acuerda de Los Cuentos del Mono de Oro? Por favor, que nadie me diga que Nils Olgerson era un tostón. No lo podría soportar.

5 comentarios:

A do outro lado da xanela dijo...

Cheguei de casualidade, comencei a ler... e entre risas e afirmacións de cabeza, cando me din conta levaba lidos no sei cantos post.

Encántame o teu traballo, terasme por aquí a miúdo (ou todo o frecuentemente que poida).

Unha aperta!

toni bascoy dijo...

Moitas grazas polo teu comentario. Serás benvida por aquí sempre que queiras ou teñas un minuto(de feito, deixeiche un pase vip na entrada). Outra aperta para tí.

Miski dijo...

Yo me re-ví una vez algunos caítulos de "Espacio 1999" y se me cayeron los palos del sombrajo...hasta una lagimita me rodó.

Anónimo dijo...

he buscado y buscado esa serie que comentas para volver a verla (que recuerdos) y no hay manera. en la mula no aparece nada por Xente maravillosa ni por los otros titulos. ¿sabes si se podria conseguir para visionar de nuevo por mula u otros medios como torrent?.gracias. saludos
buzon@museoinformatico.com
www.museoinformatico.com

Xurxo Ventos dijo...

Felicidades polo texto, è verdaderamente bó. Ben escrito, con xeito, fai rir e expón unha interesante reflexión. O título mesmo é xa unha nota de calidade. Se eu fose responsable dun medio, contrataríate xa. Se ve que tes madeira. Graciñas!
...e se sabes onde ver ainda que sexa un capituliño de Xente Maravillosa, non deixes de postealo...